Τι δουλειά έχουν οι νεοναζί στη φυσικομαθηματική σχολή;

Eπαναστατικός Mαρξισμός - η μόνη επιστημονική κοσμοθεωρία και όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος

Αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικοί κήρυξαν επανειλημμένα το μαρξισμό, κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, «απαρχαιωμένο» και «ξεπερασμένο». Μερικοί, κατά καιρούς, θεώρησαν ακόμα και «νεκρό», το μαρξισμό, ενώ διάφορα αστικά περιοδικά και εφημερίδες διακήρυσσαν πρωτοσέλιδα: «ο μαρξισμός πέθανε». Όμως το πιο επικίνδυνο αστικό ρεύμα ήταν εκείνο που εμφανίστηκε στις γραμμές του εργατικού κινήματος και βγήκε με την αξίωση της «διόρθωσης» του μαρξισμού, της «βελτίωσης» και «ανάπτυξής του στις νέες συνθήκες» με πρώτο το γερμανό σοσιαλδημοκράτη Eduard Bernstein στο έργο του «Die Voraussetzungen des Sozialismus und die Aufgaben der Sozialdemokratie» (1898-99) στα τέλη του 19^ου αιώνα, την παλιά σοσιαλδημοκρατία (Κ. Kautsky, O.Bauer, κλπ.) και στη συνέχεια, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50, τη νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (20^ο Συνέδριο, κλπ.).

Οι επιθέσεις των παραδοσιακών αστών και της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας στράφηκαν πάντα ενάντια και στα τρία συστατικά μέρη του επαναστατικού μαρξισμού: διαλεκτικό-ιστορικό υλισμό, πολιτική οικονομία και θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού με αιχμή τη μαρξιστική θεωρία των κρίσεων, τη θεωρία της Αξίας αλλά και τη σχέση κράτους-μονοπωλίων και προπαντός τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κλπ. για να περιοριστούμε μόνο σε κάποια θέματα πολιτικής Οικονομίας.

Σήμερα τα μυθεύματα των αστών-ρεβιζιονιστών για ανάπτυξη του καπιταλισμού «χωρίς κρίσεις» και πολέμους και «εξάλειψής» τους στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού, για «πλήρη απασχόληση» και «εξάλειψη» της ανεργίας στο καπιταλισμό, για «διαρκή ευημερία» και διάψευση της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κλπ. έχουν κυριολεκτικά κονιορτοποιηθεί απ’ την ίδια την καπιταλιστική πραγματικότητα και τη σημερινή παρατεταμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Έχουν δε σε τέτοιο βαθμό χρεοκοπήσει οι αντεπιστημονικές και ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες προπαγανδιστικές αυτές απόψεις που κανένας δε τολμά σήμερα να τις επικαλεστεί αν δε θέλει να γελοιοποιηθεί και επιπλέον να χαρακτηριστεί ανισόρροπος και φρενοβλαβής.

Η επιβεβαίωση σήμερα, και για πολλοστή φορά, της ορθότητας της μαρξιστικής θεωρίας καθιστά τον επαναστατικό μαρξισμό όχι μόνο όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο αλλά και τον αναδεικνύει ως τη μοναδική επιστημονική κοσμοθεωρία, ως τη μόνη θεωρία που είναι σε θέση να αναλύσει επιστημονικά τη σημερινή καπιταλιστο-ιμπεριαλιστική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική κατάσταση.

Για την ορθότητα των παραπάνω ας επικαλεστούμε εδώ, πέραν των απόψεων των μαρξιστών, επιπλέον δυο περιπτώσεις από την αντίπερα όχθη: μια του περασμένου αιώνα και μια εντελώς πρόσφατη απ’ το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Ο μεγάλος γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Jean-Paul Sartre παρόλο που είχε ασκήσει κριτική στο μαρξισμό εξακολουθούσε να τον θεωρεί ως την «ασύγκριτου μεγέθους φιλοσοφία της εποχής μας», που συνεχώς αναπτύσσεται: ο μαρξισμός «παραμένει η φιλοσοφία της εποχής μας: δεν έχει ξεπεραστεί, επειδή οι συνθήκες που τον γέννησαν δεν έχουν ξεπεραστεί» (Jean-Paul Sartre: Marxismus und Existentialismus, σελ, 27-28, Reinbek bei Hamburg 1964) και αλλού: «έχω πει και ξαναλέω ακόμα μια φορά, ότι ο ιστορικός υλισμός είναι η μοναδικά ισχύουσα ερμηνεία της ανθρώπινης κοινωνίας» (Jean-Paul Sartre: Kritik der dialektischen Vernunft, σελ. 41, Reinbek bei Hamburg 1967) και ακόμα: «χωρίς αμφιβολία ο διαλεκτικός υλισμός πρακτικά υπερέχει των σύγχρονων ιδεολογιών, επειδή είναι ιδεολογία μιας ανερχόμενης τάξης» (Jean-Paul Sartre: Kritik der dialektischen Vernunft, σελ. 26, Reinbek bei Hamburg 1967).

Αλλά και σήμερα, και μάλιστα εν μέσω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης ή ακριβώς γι’ αυτό, ένας σημαντικός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού και υπερασπιστής των ταξικών συμφερόντων των μεγάλων αμερικάνικων μονοπωλίων, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ της κυβέρνησης Ρηγαν, Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, υποχρεώνεται να παραδεχτεί την ανωτερότητα του μαρξισμού απέναντι στις αντεπιστημονικές αστικές «θεωρίες» και την υπεροχή του επιστημονικού χαρακτήρα της μαρξιστικής πολιτικής Οικονομίας απέναντι στη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, δηλώνοντας: «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων  και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα «οικονομικά μοντέλα» που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των Οικονομικών Υπουργών και των νομπελιστών οικονομολόγων…» («Νέα» 9/10/2010).

***

Αξίζει με την ευκαιρία επιπλέον να σημειωθεί, για μια πληρέστερη πληροφόρηση της νεολαίας για να καταλάβει καλύτερα τίνος «παιδιά» είναι η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα και η «Κ»ΝΕ, αλλά και για να φανεί το μέγεθος της προδοτικής κατρακύλας της διεθνούς και ντόπιας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, πως αν σήμερα ένας εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, υποχρεώνεται να παραδεχτεί την ανωτερότητα και υπεροχή της μαρξιστικής πολιτικής Οικονομίας και των θεμελιωτών της Marx-Lenin απέναντι στη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, οι οικονομολόγοι της διεθνούς προδοτικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας αρχικά (απ το 1958 ακόμα) αποκατέστησαν ανοιχτά ως «επιστημονική» τη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, ισχυριζόμενοι ότι αυτή έχει πλέον «επιστημονικοποιηθεί» χάνοντας τάχα τον «απολογητικό» της χαρακτήρα, με πρωτοστατούντα τον παγκόσμια γνωστό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη πολωνό οικονομολόγο Oskar Lange («Der Marxismus und die buergerliche Oekonomie», στο: «Polityka», Nο 9, 1.3.1958 και No 10, 8.3.1958 και Oskar Lange: «Oekonomisch-theoretische Studien», σελ 47-68, Frankfurt am Main – Koeln 1977), συνοδευόμενος από μια μεγάλη στρατιά οικονομολόγων της Σοβ. Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών που «ανακάλυπταν» σ’ αυτή δυο πλευρές: μια δήθεν «επιστημονική» και μια «απολογητική» ώσπου στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο να υιοθετήσουν ανοιχτά ατόφιες διάφορες αντεπιστημονικές θεωρίες της χυδαίας αστικής πολιτικής Οικονομίας (θεωρία της «οριακής Χρησιμότητας», κλπ.). Βέβαια για τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες δεν έχει καμιά σημασία που ο Μαρξ ήδη το 1873 είχε διατυπώσει την άποψη πως «από τότε που η ταξική πάλη αποκτούσε πρακτικά και θεωρητικά όλο και πιο πολύ έκδηλες μορφές, σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής πολιτικής Οικονομίας».

Δημοσιεύτηκε στη «Νέα Γενιά» (τεύχος Νοέμβρη 2011)

Νέα Γενιά χωρίς δουλειά

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, ως νέοι, είναι η ανεργία.  Οι περισσότεροι από εμάς όσο είναι στο σχολείο ή ακόμα και στο Πανεπιστήμιο δε δίνουν τόση σημασία στο ζήτημα της εργασίας, αλλά είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα βγουν στην αγορά εργασίας και θα έρθουν αντιμέτωποι με τις δυσκολίες που υπάρχουν.

Δεκάδες χιλιάδες νέοι στη χώρα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο είναι άνεργοι. Τα ποσοστά ανέργων 15-24 ετών στη ζώνη του ΟΟΣΑ φέτος το πρώτο τρίμηνο ανήλθαν σχεδόν στο 17,5%, έναντι 7% για τους ανέργους 25 ετών και άνω.

Τα νούμερα είναι δραματικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση φανερώνουν μια μεγάλη αλήθεια του καπιταλιστικού κόσμου, ότι «όσο δε αποτινάζεται η εξουσία του κεφαλαίου κανένας αγώνας, καμία κατάκτηση δε μπορεί να απαλλάξει από την ανεργία και την καταπίεση».

Όσον αφορά στους νέους έως 29 ετών, το ποσοστό ανεργίας στα μέσα του 2011 έφτασε στο 30,9% έναντι 22,3% στο αντίστοιχο περσινό χρονικό διάστημα. Το ποσοστό των «νέων ανέργων», δηλαδή όσων εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας αναζητώντας απασχόληση, ανέρχεται στο 22,8% του συνόλου των ανέργων ενώ οι μακροχρόνια άνεργοι αποτελούν αντίστοιχα το 46,6%.

Ίδια νούμερα υπάρχουν πάνω-κάτω σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Τον Απρίλη του 2011 το ποσοστό της ανεργίας των νέων στην Ευρώπη ανήλθε κατά μέσο όρο στο 25% σύμφωνα με τον αρμόδιο επίτροπο για θέματα απασχόλησης, Λασλό Αντόρ.

Όπως παρουσιάστηκε στο διήμερο εκδηλώσεων που διοργάνωσε η Ουγγρική προεδρία της Ε.Ε. στη Βουδαπέστη, σε χώρες όπως η Ελλάδα, η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 30%, ενώ στην Ισπανία το ποσοστό αγγίζει το 40%. Με βάση πρόσφατα στοιχεία στον τύπο η ανεργία των νέων μεταξύ 15-24 ετών στην Ελλάδα η ανεργία από 30% έφτασε στο 43% (σύμφωνα με εντελώς πρόσφατη δήλωση του καθηγητή Σ. Ρομπόλη, διευθυντή του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ).

Αυτά βέβαια είναι τα επίσημα στοιχεία για την ανεργία. Σε αυτά δεν καταμετρώνται βέβαια οι φαντάροι (επειδή παίρνουν 8 ευρώ το μήνα…), ούτε αυτοί που εργάζονται περιστασιακά κλπ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι μεγαλειώδεις διαδηλώσεις στην Ισπανία είχαν πρωταγωνιστή τη νεολαία, ούτε ότι η εξέγερση της ελληνικής νεολαίας μετά τη δολοφονία του Αλέξη το 2008 πήρε αυτά τα θυελλώδη χαρακτηριστικά. Η νεολαία σήμερα ζει κάτω από την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και το φόβητρο της ανεργίας που υπάρχει στον καπιταλιστικό κόσμο, που είναι σύμφυτη με αυτόν και δεν μπορεί να εξαλειφθεί στα πλαίσιά του. Το φόβητρο που έχει οδηγήσει τους νέους να αναγκάζονται να δουλέψουν για λιγότερο από 500 ευρώ, που δεν τους φτάνουν ούτε για τα προς το ζην.

Δημοσιεύτηκε στη «Νέα Γενιά» (τεύχος Νοέμβρη 2011)

«Ο Ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα»

Το παραπάνω είναι σύνθημα γραμμένο σε πολλούς τοίχους αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την προσφορά των ρατσιστών στην ταξική πάλη. Οι ρατσιστές «εργάζονται» μεθοδικά καλλιεργώντας φόβους στους εργαζομένους, στρέφοντάς τους εναντίον των μεταναστών - εργαζομένων, διασπώντας μας ταξικά.

«Οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές», «ρίχνουν τα μεροκάματα», «αυξάνουν την ανεργία - βαθαίνουν την κρίση» είναι οι κυριότερες απάτες που καλλιεργούν.

Οι ξένοι εργάτες ούτε τις δουλειές «παίρνουν», ούτε την ΑΝΕΡΓΙΑ αυξάνουν: οι ντόπιοι κεφαλαιοκράτες είναι εκείνοι που «παίρνουν τις δουλειές», δηλ. καταστρέφουν «θέσεις εργασίας» με το κλείσιμο των επιχειρήσεων εξαιτίας: α) του μεταξύ τους ανταγωνισμού που οδηγεί πολλές από αυτές στη χρεοκοπία και αναπόφευκτη ανεργία, β) της βαθιάς οικονομικής κρίσης – αναπόφευκτη στον καπιταλισμό – που κι αυτή οδηγεί σε μαζικές χρεοκοπίες επιχειρήσεων και κατά συνέπεια σε μαζική ανεργία, γ) του κλεισίματος επιχειρήσεων και τη μεταφορά τους σε άλλες χώρες με φθηνά εργατικά χέρια.

Επομένως αποκλειστικά και μόνο το ντόπιο κεφάλαιο (αλλά και το ξένο) είναι υπεύθυνο για την ανεργία αφού «παίρνει» τις δουλειές από τους ντόπιους και ξένους εργάτες. Είναι εκείνο που καταστρέφει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας με το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αυξάνοντας έτσι την μαζική ανεργία με πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους.

Τα ταξικά μας αδέλφια, οι μετανάστες - εργάτες που δήθεν «παίρνουν» τις δουλειές των ντόπιων εργαζομένων και δήθεν ανεβάζουν την ανεργία, στη πραγματικότητα:

·         Συμβάλουν στην αύξηση του ΑΕΠ (όπως πχ. στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων κλπ.)

·         Εργάζονται απλήρωτες υπερωρίες

·         Δεν ασφαλίζονται και δεν έχουν ένσημα

·         Εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες εργασίας

·         Εργάζονται με ελλιπή ή καμία λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας (κράνη, γάντια, παπούτσια κλπ.)

·         Προσπαθούν με κάθε μέσο και τρόπο να φύγουν από τη χώρα, μιας και δουλειές δεν υπάρχουν πλέον. Ο αφελληνισμός περιοχών που ισχυρίζονται κάποιες κρυπτοφασιστικές ομάδες, απλά δεν υφίσταται.

·         Κάνουν κυρίως βαριές, χειρωνακτικές εργασίες που οι Έλληνες αρνούνται να αναλάβουν (όπως καθαριότητα, οικιακές δουλειές, φροντίδα ηλικιωμένων κλπ.). Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η παρουσία τους σε πολλές καθυστερημένες περιοχές να βοηθά τον τόπο να μην νεκρωθεί τελείως και να κρατούν «ανοιχτές» τις δουλειές των Ελλήνων.

·         Είναι κυρίως νέοι και γι’ αυτό ρίχνουν το μέσο όρο ηλικίας του πληθυσμού στην χώρα, που η υπογεννητικότητα έχει «γεράσει»

·         Έρχονται στην χώρα μας, κυρίως από χώρες κατεστραμμένες από τον ιμπεριαλισμό (όπως ΙΡΑΚ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ, Παλαιστίνη, Χώρες της Αφρικής κλπ.). Στην καταστροφή των χωρών τους έχουμε κι εμείς μερίδιο ευθύνης, μιας και συμμετέχουμε κι εμείς στις καταστροφικούς βομβαρδισμούς τους.

Οι φασίστες που χρεώνουν ψεύτικα  στους μετανάστες - εργάτες την εγκληματικότητα που χαρακτηρίζει τους ίδιους, αναγκάζουν ανθρώπους να ζουν χωρίς νερό, τουαλέτες, στοιχειώδη ιατρική φροντίδα και ταυτόχρονα με φασιστικό κυνηγητό. Και όσον αφορά την εγκληματικότητα αυτών που τους σπρώχνουν σ’ αυτή, η αλήθεια είναι διαφορετική από τις φασιστικές ψυχώσεις: Τα στοιχεία σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα με τίτλο «μετανάστευση και εγκληματικότητα: μύθοι και πραγματικότητα» από το «ινστιτούτο πολιτικής κοινωνιολογίας» του «εθνικού κέντρου κοινωνικών ερευνών» (ΕΚΚΕ) (2007, υπεύθυνη Ιωάννα Τσίγκανου) δείχνουν ότι «το 2007 το 80.2% των πάσης φύσης δραστών ήταν Ελληνες και το 19.8% αλλοδαποί» και μάλιστα αναφέρει επί λέξει: «Ο γενικός κανόνας όμως είναι ότι συλλαμβάνονται (εννοεί οι μετανάστες) για αδικήματα, όπως κλοπές ή ληστείες, ο αντίκτυπος των οποίων είναι έντονος στην καθημερινότητα του πολίτη, ενισχύοντας το αίσθημα ανασφάλειας».

Ο αγώνας συνεχίζεται και μετά το λειψό νόμο που πέρασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2010, για απόδοση πλήρων δικαιωμάτων στους προλετάριους μετανάστες που το επιθυμούν και βέβαια με άμεση απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά τους που είναι κομμάτι αυτής της χώρας. Παράλληλα θα πρέπει η μετανάστες – εργάτες να ενταχθούν στα σωματεία, που οι ηγεσίες των οποίων τους έχουν γυρίσει την πλάτη…

Οι νέοι κομμουνιστές, μαζί με κάθε αντιφασίστα και αντιρατσιστή συναγωνιστή, αγωνιζόμαστε στα πλαίσια ενός πλατιού Αντιφασιστικού Μετώπου, για την ταξική ενότητα του της εργατικής τάξης. Θεωρούμε τους μετανάστες ταξικά μας αδέλφια που μαζί ζούμε και πολεμάμε, στους σημερινούς αγώνες ενάντια στη φασιστικοποίηση, το ρατσισμό και τον εθνικισμό, όσο και στους επαναστατικούς αγώνες του «αύριο» για την προλεταριακή επανάσταση.