Eπαναστατικός Mαρξισμός - η μόνη επιστημονική κοσμοθεωρία και όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρος

Αστοί και ρεβιζιονιστές θεωρητικοί κήρυξαν επανειλημμένα το μαρξισμό, κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του, «απαρχαιωμένο» και «ξεπερασμένο». Μερικοί, κατά καιρούς, θεώρησαν ακόμα και «νεκρό», το μαρξισμό, ενώ διάφορα αστικά περιοδικά και εφημερίδες διακήρυσσαν πρωτοσέλιδα: «ο μαρξισμός πέθανε». Όμως το πιο επικίνδυνο αστικό ρεύμα ήταν εκείνο που εμφανίστηκε στις γραμμές του εργατικού κινήματος και βγήκε με την αξίωση της «διόρθωσης» του μαρξισμού, της «βελτίωσης» και «ανάπτυξής του στις νέες συνθήκες» με πρώτο το γερμανό σοσιαλδημοκράτη Eduard Bernstein στο έργο του «Die Voraussetzungen des Sozialismus und die Aufgaben der Sozialdemokratie» (1898-99) στα τέλη του 19^ου αιώνα, την παλιά σοσιαλδημοκρατία (Κ. Kautsky, O.Bauer, κλπ.) και στη συνέχεια, απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ΄50, τη νέα χρουστσοφική σοσιαλδημοκρατία (20^ο Συνέδριο, κλπ.).

Οι επιθέσεις των παραδοσιακών αστών και της παλιάς και νέας χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας στράφηκαν πάντα ενάντια και στα τρία συστατικά μέρη του επαναστατικού μαρξισμού: διαλεκτικό-ιστορικό υλισμό, πολιτική οικονομία και θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού με αιχμή τη μαρξιστική θεωρία των κρίσεων, τη θεωρία της Αξίας αλλά και τη σχέση κράτους-μονοπωλίων και προπαντός τη μαρξιστική θεωρία της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κλπ. για να περιοριστούμε μόνο σε κάποια θέματα πολιτικής Οικονομίας.

Σήμερα τα μυθεύματα των αστών-ρεβιζιονιστών για ανάπτυξη του καπιταλισμού «χωρίς κρίσεις» και πολέμους και «εξάλειψής» τους στην ιμπεριαλιστική περίοδο του καπιταλισμού, για «πλήρη απασχόληση» και «εξάλειψη» της ανεργίας στο καπιταλισμό, για «διαρκή ευημερία» και διάψευση της μαρξιστικής θεωρίας της απόλυτης εξαθλίωσης του προλεταριάτου, κλπ. έχουν κυριολεκτικά κονιορτοποιηθεί απ’ την ίδια την καπιταλιστική πραγματικότητα και τη σημερινή παρατεταμένη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Έχουν δε σε τέτοιο βαθμό χρεοκοπήσει οι αντεπιστημονικές και ολωσδιόλου ατεκμηρίωτες προπαγανδιστικές αυτές απόψεις που κανένας δε τολμά σήμερα να τις επικαλεστεί αν δε θέλει να γελοιοποιηθεί και επιπλέον να χαρακτηριστεί ανισόρροπος και φρενοβλαβής.

Η επιβεβαίωση σήμερα, και για πολλοστή φορά, της ορθότητας της μαρξιστικής θεωρίας καθιστά τον επαναστατικό μαρξισμό όχι μόνο όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο αλλά και τον αναδεικνύει ως τη μοναδική επιστημονική κοσμοθεωρία, ως τη μόνη θεωρία που είναι σε θέση να αναλύσει επιστημονικά τη σημερινή καπιταλιστο-ιμπεριαλιστική οικονομικο-κοινωνικο-πολιτική κατάσταση.

Για την ορθότητα των παραπάνω ας επικαλεστούμε εδώ, πέραν των απόψεων των μαρξιστών, επιπλέον δυο περιπτώσεις από την αντίπερα όχθη: μια του περασμένου αιώνα και μια εντελώς πρόσφατη απ’ το τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα. Ο μεγάλος γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Jean-Paul Sartre παρόλο που είχε ασκήσει κριτική στο μαρξισμό εξακολουθούσε να τον θεωρεί ως την «ασύγκριτου μεγέθους φιλοσοφία της εποχής μας», που συνεχώς αναπτύσσεται: ο μαρξισμός «παραμένει η φιλοσοφία της εποχής μας: δεν έχει ξεπεραστεί, επειδή οι συνθήκες που τον γέννησαν δεν έχουν ξεπεραστεί» (Jean-Paul Sartre: Marxismus und Existentialismus, σελ, 27-28, Reinbek bei Hamburg 1964) και αλλού: «έχω πει και ξαναλέω ακόμα μια φορά, ότι ο ιστορικός υλισμός είναι η μοναδικά ισχύουσα ερμηνεία της ανθρώπινης κοινωνίας» (Jean-Paul Sartre: Kritik der dialektischen Vernunft, σελ. 41, Reinbek bei Hamburg 1967) και ακόμα: «χωρίς αμφιβολία ο διαλεκτικός υλισμός πρακτικά υπερέχει των σύγχρονων ιδεολογιών, επειδή είναι ιδεολογία μιας ανερχόμενης τάξης» (Jean-Paul Sartre: Kritik der dialektischen Vernunft, σελ. 26, Reinbek bei Hamburg 1967).

Αλλά και σήμερα, και μάλιστα εν μέσω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης ή ακριβώς γι’ αυτό, ένας σημαντικός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού και υπερασπιστής των ταξικών συμφερόντων των μεγάλων αμερικάνικων μονοπωλίων, ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ της κυβέρνησης Ρηγαν, Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, υποχρεώνεται να παραδεχτεί την ανωτερότητα του μαρξισμού απέναντι στις αντεπιστημονικές αστικές «θεωρίες» και την υπεροχή του επιστημονικού χαρακτήρα της μαρξιστικής πολιτικής Οικονομίας απέναντι στη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, δηλώνοντας: «Αν ο Μαρξ και ο Λένιν ήταν σήμερα ζωντανοί, θα ήταν βασικοί διεκδικητές του βραβείου Νόμπελ για την οικονομία. Ο Μαρξ προέβλεψε την προϊούσα εξαθλίωση των εργαζομένων  και ο Λένιν προείδε την υποταγή της υλικής παραγωγής στη συσσώρευση κερδών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Οι προβλέψεις τους είναι κατά πολύ ανώτερες από τα «οικονομικά μοντέλα» που σήμερα βραβεύονται με Νόμπελ και από τις προβλέψεις των κεντρικών τραπεζιτών, των Οικονομικών Υπουργών και των νομπελιστών οικονομολόγων…» («Νέα» 9/10/2010).

***

Αξίζει με την ευκαιρία επιπλέον να σημειωθεί, για μια πληρέστερη πληροφόρηση της νεολαίας για να καταλάβει καλύτερα τίνος «παιδιά» είναι η σοσιαλδημοκράτισσα Παπαρήγα και η «Κ»ΝΕ, αλλά και για να φανεί το μέγεθος της προδοτικής κατρακύλας της διεθνούς και ντόπιας («Κ»ΚΕ-ΣΥΝ) χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας, πως αν σήμερα ένας εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς, υποχρεώνεται να παραδεχτεί την ανωτερότητα και υπεροχή της μαρξιστικής πολιτικής Οικονομίας και των θεμελιωτών της Marx-Lenin απέναντι στη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, οι οικονομολόγοι της διεθνούς προδοτικής χρουστσοφικής σοσιαλδημοκρατίας αρχικά (απ το 1958 ακόμα) αποκατέστησαν ανοιχτά ως «επιστημονική» τη χυδαία αστική πολιτική Οικονομία, ισχυριζόμενοι ότι αυτή έχει πλέον «επιστημονικοποιηθεί» χάνοντας τάχα τον «απολογητικό» της χαρακτήρα, με πρωτοστατούντα τον παγκόσμια γνωστό χρουστσοφικό σοσιαλδημοκράτη πολωνό οικονομολόγο Oskar Lange («Der Marxismus und die buergerliche Oekonomie», στο: «Polityka», Nο 9, 1.3.1958 και No 10, 8.3.1958 και Oskar Lange: «Oekonomisch-theoretische Studien», σελ 47-68, Frankfurt am Main – Koeln 1977), συνοδευόμενος από μια μεγάλη στρατιά οικονομολόγων της Σοβ. Ένωσης και των άλλων ρεβιζιονιστικών χωρών που «ανακάλυπταν» σ’ αυτή δυο πλευρές: μια δήθεν «επιστημονική» και μια «απολογητική» ώσπου στη συνέχεια έφτασαν στο σημείο να υιοθετήσουν ανοιχτά ατόφιες διάφορες αντεπιστημονικές θεωρίες της χυδαίας αστικής πολιτικής Οικονομίας (θεωρία της «οριακής Χρησιμότητας», κλπ.). Βέβαια για τους χρουστσοφικούς σοσιαλδημοκράτες δεν έχει καμιά σημασία που ο Μαρξ ήδη το 1873 είχε διατυπώσει την άποψη πως «από τότε που η ταξική πάλη αποκτούσε πρακτικά και θεωρητικά όλο και πιο πολύ έκδηλες μορφές, σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής πολιτικής Οικονομίας».

Δημοσιεύτηκε στη «Νέα Γενιά» (τεύχος Νοέμβρη 2011)